Altin Krasniqi, djali i ish-kryeparlamentarit Jakup Krasniqi, ka deklaruar se babai i tij shënon 15 vjet në burgje për të minimizuar lirinë e tij, duke zgjedhur lirinë e popullit të tij.
Në reagimin e tij në rrjetin social Facebook, ai shkruan se babai i tij zgjodhi të luftojë kundër gjenocidit serb, në vend që të heshtte përballë padrejtësive të bëra ndaj shqiptarëve, raporton Telegrafi.
“Ai zgjodhi të ndërtojë një Kosovë të lirë, pa u nënshtruar më asnjëherë nën Serbi. Në vend që të gëzonte rolin e gjyshit të mbesave të tij, ai çdo ditë e më shumë po plaket në qeli, duke qenë larg vendit të tij të lindjes. Prandaj, në moshën 74 vjeçare, ai vazhdon të përballet me padrejtësi. Edhe pse nuk mundi ta shijojë as rininë, as pleqërinë, ai ndoqi rrugën për një Kosovë të lirë, të cilës i kontribuoi aq shumë,” shkruan ai më tej.
Më poshtë është reagimi i tij plot pikëllim dhe reflektim:
“Nga burgjet e Jugosllavisë te qelitë e Hagës.”
Jakup Krasniqi u arrestua më 4 prill 1981 dhe u dënua me 14 vite burg nga regjimi fashist i Jugosllavisë, duke reflektuar politikën gjenocidale të Serbisë së sotme.
Në rigjykimin e mëvonshëm, ai u dënua me 15 vite burg për shkak të deklaratës së tij: “Unë nuk jam jugosllav, unë jam shqiptar.”
Pas 10 vjet, 3 muaj e 19 ditësh, ai u lirua më 23 korrik 1991.
Tash, rreth tri dekada më vonë, ai ndodhet përsëri pas grilave.
Por këtë herë, jo nga Beogradi, jo nga UDB-ja, por nga ata që u betuan se do të sillnin drejtësi ndërkombëtare.
Ata që heshtën për masakrat e Serbisë, por u ngutën të hapin dosje për ata që ishin çlirimtarët e vërtetë.
Jakup Krasniqi, tani në moshën 74-vjeçare, vazhdon të mbahet në paraburgim jo për veprat e tij, por për atë që ai përfaqëson: një histori të lavdishme të një populli, i cili ende nuk ka gjetur drejtësinë për masakrat që përjetoi.
I lodhur nga vitet, i rënduar nga mosha, por kurrë i thyer: Ai mbetet një dëshmi e gjallë se liria kërkon sakrifica të mëdha, madje edhe burgim.
Ai është turpi i një bote që po gjykon viktimat e historisë, ndërsa përkëdhel kriminelët.
Ai është simbol i asaj që mbështetësit e politikave të Beogradit duan ta harrojnë: luftën e drejtë për lirinë e popullit.
Historia na mëson se ndonjëherë jeta është e padrejtë e ndonjëherë mizore. Jeta e Jakup Krasniqit ilustron këtë me plotësinë e realitetit të tij.
Ai është burgosur nga dy regjime të ndryshme: njëra me uniforma jugosllave dhe tjetra me kravata ndërkombëtare.
Ai kërkoi zërin e lirisë dhe sot është bërë vetë zëri i lirisë.
Prandaj, pyetja më e rëndësishme që na vjen është: A jemi të lirë me të vërtetë?
Nëse kjo është padrejtësi historike, atëherë çfarë është? Sa kohë do të qëndrojmë si espectatorë, ndërsa zërat më të fortë të çlirimit mbahen në burg?
Pesha e prangave të Jakup Krasniqit që ka mbajtur për këto 15 vite nuk e ka thyer, por do ta prishë të ardhmen e Republikës sonë. Kjo nuk është thirrje për mëshirë, por thirrje për drejtësi.
Nëse Kosova është një shtet i pavarur, sovran dhe demokratik, ajo nuk duhet më të hesht.
Pasi sot është ai, nesër mund të jetë cdo shqiptar tjetër që burgoset për të njëjtin qëllim.
15 vite burg në total.
15 vite në dy botë të ndryshme.
Por të dyja me qëllimin e njëjtë: ta heshtin zërin e lirisë!
Por ai nuk heshti. Dhe nuk do të hesht kurrë.
Nëse kemi pjesë të ndërgjegjes, dinjitet dhe kujtesë historike, as ne nuk duhet të heshtim.
Liria nuk është e plotë derisa i fundit i çlirimtarëve të jetë i lirë.
Kosova nuk do të gjejë qetësi deri sa drejtësia të njohë Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës si atë që ishte: ushtrinë e një populli që kërkoi liri.
Historia nuk e fal harresën.
Dhe kombet që harrojnë, zhduken.
Na thuajni mendimin tuaj!
