Në këtë konstelacion të skenës politike, dhe në kontekstin e integrimeve në BE të vetë-bllokuara, në një “manier kolonialist” të trashëguar; si dhe të komprometimit dhe nënshtrimit të partnerit shqiptar; në fakt – partitë maqedonase (pozitë-opozitë), së bashku me “opinionin publik”, e kanë “reformuar” BDI-në dhe e kanë kurorëzuar Ali Ahmetin si dikë që mund të quhet lider burimor dhe autentik i shqiptarëve në Maqedoninë e Veriut, por edhe si i vetmi “lider politik” në Maqedoninë e Veriut në tërësi
Nga Nikica KORUBIN
Derisa VLEN-i ende po e kërkon liderin e vet në vetë thelbin e ekzistencës së saj, jashtë matricës së “partnerit koalicionues të përshtatshëm anti-BDI”; interesant është raporti dhe “spinimi” i mediave (dhe i opinionit publik) ndaj Kongresit të BDI-së dhe veçanërisht ndaj mesazheve, pra rezolutave të miratuara. Rezoluta “për forcimin e karakterit unitar të shtetit dhe konsolidimin e barazisë funksionale, për sundimin e ligjit, gjyqësorin e pavarur dhe rikthimin e besimit në institucione, për marrëveshje kombëtare për përparim dhe zhvillim të qëndrueshëm të shtetit dhe për integrimin evropian” – që u drejtohen të gjithëve dhe thelbit të shtetit funksional juridik; ndryshe nga rezolutat e dyshes maqedonase pozitë-opozitë, të cilat formalisht dhe deklarativisht, në “manier frojdian”, merren me migrantë, manipulime, frikëra dhe fobi. Dallimi është i dukshëm, apo jo?
Mënjanë faktit se temat veçanërisht “të ndjeshme” si – vettingu, dosjet nga viti 1945, BE-ja dhe integrimi evropian – u fshehën dhe u errësuan në analiza e tekste pas “fantazmës” së parimit të Badenterit, të zgjeruar për Qeverinë dhe Gjykatën Kushtetuese. Edhe një fobi tjetër, me petk të ri, e shtuar mbi ato ekzistuese dhe dominuese – fobitë tradicionale antibullgare dhe antishqiptare – që në vetvete duhet të fshehin të dukshmen: çfarë është realisht e diskutueshme dhe e papranueshme në qëndrimin e BDI-së për të tashmen dhe të ardhmen e shtetit dhe të gjithë qytetarëve të tij, në të katër rezolutat?
Dhe meqë pragu i “reformimit të BDI-së në opozitë” është vendosur shumë lart nga “opinioni publik”, veçanërisht nëse krahasimi bëhet me sjelljen e partive maqedonase që së bashku përmendin më pak BE-në, tre marrëveshjet strategjike (Ohri, Prespa dhe Marrëveshja me Bullgarinë) dhe reformat e thella, sesa BDI-ja në një komunikatë të vetme; përfundimi është i qartë për “selektivitetin” në theksimin e mesazheve. Aty ku edhe “parimi i frikshëm i Badenterit” del më pak i frikshëm sesa “negociatat me BE-në” dhe sidomos detyrimet që konfirmohen vazhdimisht në të gjitha raportet e BE-së; për të kulmuar në Ligjin për Politikën e Mbrojtjes të SHBA-ve.
Dhe meqë vetëm BDI-ja flet publikisht me një “gjuhë” kompatibile me BE-në dhe SHBA-të, si përcaktim ekzistencial strategjik dhe partneritet – që në fakt është gjuha e sjelljes së pjekur, parimore dhe të përgjegjshme të një shteti që e kupton pozicionin e vet në rajon, Evropë dhe botë, si dhe detyrimet e marra – a mund të themi se “BDI është reformuar”? Nëse jo, cili është kriteri për “reformim” i imponuar nga “LSDM-ja, VMRO-DPMNE-ja dhe opinioni publik”, por me shembull praktik të sjelljes së tyre (të reformuar), e jo vetëm deklarativ? Dhe veçanërisht, kur bëhet fjalë për integrimet në BE, me shembull praktik të sjelljes së VLEN-it? Pa ndihmën e Albin Kurtit.
Kjo na çon te “liderizmi”. A është e vërtetë se VLEN-i ende nuk është në gjendje të gjejë lider (edhe pse duhet të ketë edhe subjekt për lider), sepse “lideri” i tyre në fakt nuk është fare në Maqedoninë e Veriut, por në Kosovë? “Angazhimi” i vazhdueshëm i kryeministrit të Kosovës, Albin Kurti, dhe favorizimi i hapur – jo domosdoshmërisht i koalicionit VLEN, por i VLEN-it si partner koalicionues në këtë konstelacion qeveritar – hap pyetjen për ekzistencën e VLEN-it pa (ndikimin e) Albin Kurtit?
Kjo është një pyetje thelbësore për autenticitetin e shqiptarëve në Maqedoninë e Veriut, të cilëve Albin Kurti (apo kushdo tjetër) mund t’u ndihmojë ose t’u dëmtojë, duke u udhëhequr nga interesat burimore të shtetit të tij, Kosovës; por kurrsesi nuk mund t’i udhëheqë dhe të jetë “lider i huazuar”. Sepse “liderizmi” është kategori imanente dhe gjendje mendore, e cila pastaj realizohet ose jo, në përputhje me vetëdijen për fuqinë personale. Ndërsa fuqia që ka Albin Kurti, natyrshëm duhet të jetë në shërbim të qytetarëve dhe shtetit të tij, pozicionimi dhe konsolidimi i të cilit, në vetvete, më pas do të ketë ndikim pozitiv edhe për shqiptarët në Maqedoni dhe për rajonin.
Në këtë konstelacion të skenës politike, dhe në kontekstin e integrimeve në BE të vetë-bllokuara, në një “manier kolonialist” të trashëguar; si dhe të komprometimit dhe nënshtrimit të partnerit shqiptar; në fakt – partitë maqedonase (pozitë-opozitë), së bashku me “opinionin publik”, e kanë “reformuar” BDI-në dhe e kanë kurorëzuar Ali Ahmetin si dikë që mund të quhet lider burimor dhe autentik i shqiptarëve në Maqedoninë e Veriut, por edhe si i vetmi “lider politik” në Maqedoninë e Veriut në tërësi. Një lider që, “në kongres”, flet me gjuhën me të cilën duhet të flasin liderët e zgjedhur në pozitat më të larta politike. A janë të kënaqur me rezultatin e thirrjeve për reformim, është çështje tjetër.
Një pyetje për të cilën nuk kanë përgjigje. Ashtu si për shumë procese të tjera që po zhvillohen pashmangshëm. Zeitgeist. Fryma e kohës. Ose e ndjen, ose jo. Ose e kupton dhe e pranon, ose të kalon pranë. Dhe jo gjithmonë shoqërohet nga ai që është menduar ta zbatojë, por nga ai që përshtatet më mirë me ndryshimet. Ndryshime që u kërkuan nga ata që tani nuk mund (ose nuk duan) t’i përvetësojnë. Siç thonë: ki kujdes çfarë dëshiron, mund të realizohet. Dhe veçanërisht, ki kujdes kur e dëshiron. Koha është e mirë, vetëm duhet ta kuptojmë dhe ta kapim. Nëse, në thelb – e jo vetëm deklarativisht – i qëndrojmë besnikë qëllimit dhe substancës: një shtet evropian dhe normal.
