Zonja Zinka, i kishte parë që kur e kishin dhënë puthjen e parë. Si me thënë ishte rritur me ta. Anipse i kishte parë disa herë vagullt, shkëputur, ajo apet mendonte se ishte rritur me ta, dhe sikur qe e vetmja që i këqyrte me ëndje, si një Zot.
Siç sheh Zoti krijesat e tij dhe mandej fill ndërton një admirim për ta. Me kësisoj admirim të përafërt mundohej edhe ajo t’i sodiste. Mandej i kishte parë edhe kur fejoheshin. Sigurisht edhe kur ishin martuar.
E kishte ndjerë edhe ajo sadopak dashurinë e tyre. Tek kapeshin përdore, tek shëtisnin qytetit. Ndërkaq edhe kur hanin darkën, e së fundi edhe kur shtriheshin në shtrat.
Disa herë i kishte parë edhe kur bënin plane për të ardhmen, shtëpinë që do merrnin, fëmijët që do lindnin. Vajzës së parë do t’ia linin emrin Sasha. Ky emër nuk i kishte pëlqyer fort, por gjithsesi ajo nuk kishte gjë në dorë. Tashmë ishte e bindur që dashuria është brumi më i mirë për të zënë fill një familje. Ah dashuria, pëshpëriste ngadalë, aq sa të mos e dëgjonte askush përrotull.
Edhe burrin e vet e donte, por tashmë ata ishin mbi të pesëdhjetat, dhe dashuria nuk ishte më si në rini. Pas thuajse 30 vitesh martesë, ajo ishte konsumuar, ishte mpakur, ose më saktë, sikur kishte rënë në gjumë. Në atë farë gjumi si dremitje. E keni parasysh, kur para gjërave tona më të bukura na mbyllen sytë, pikërisht ashtu. “Mosha bën të vetën”, mendonte ajo vazhdimisht. Edhe pse në një gjendje gjumi, edhe pse rrallë, sërish i përndizeshin indet dhe qelizat. Ndonjëherë dhe mendja i trallisej, sidomos kur shihte nga larg ata dy të rinj në bashin e moshës tek putheshin e duheshin me njëri-tjetrin.
– A më ke dashur edhe ti kështu? – e pyeti beftë të shoqin që e kishte ngat, aq sa po të zgjaste dorën mund t’ia ndukte faqen po të donte, madje po të vazhdonte të donte ende, mund t’ia ledhatonte edhe flokët. Si me thënë t’i jepte sinjalin.
-Sigurisht. – tha ai me një vetëbesim për t’u admiruar, pastaj shtoi: -Prandaj jemi këtu ku jemi.
-A më do akoma? Dua të them a nuk të sjell neveri? – pyeti sërish Zinka.
-Ç ‘janë këto gjëra që çon nëpër mend?! – ia ktheu krejt habi i shoqi, teksa po kapte me buzë një cigare nga paketa e markës Winston, ku me të mbaruar i dha një ndezur e pastaj një të thithur që u duk se do i arrinte deri në palcë të kockave.
Pasi e shfryu tymin me krejt qetësinë e mundshme iu drejtua asaj:
– E ke vënë re se me çfarë dëshire e thith zakonisht duhanin?
– Po. – i tha zonja Zinka, – si i babëzitur.
– Ti e di që unë nuk rri dot pa cigare më shumë se dy orë. – tha ai.
– Si mos ta ditkam këtë?! – ia ktheu ajo.
– Ja, si cigaren të dua. Jo se nuk mund të rri pa të, por kur e pi, jam krejt i qetë.
Zonjës Zinka i buzëqeshi fytyra. Dukej që i doli nga përbrenda. Ndoshta iu iniciua nga zemra, ose nga trutë, a me gjasë nga barku.
Pastaj shtriu krahun dhe ia preku të shoqit flokët e thinjura, që s’e kuptoi pse iu dukën disi të gjata.
-Më vonë i tha ai. Është herët.
Ndërkaq buzëqeshja e saj u meh, dhe fytyra i mori një pamje jo fort të zymtë, por konsiderueshëm serioze.
– Tipikisht kështu lindin tradhtitë, i tha të shoqit. E para është zënka. Kjo mund të nis nga një gjë krejt banale. Mund të nis nga një fjalë e ngutshme, e pa menduar. Mund të nis nga një gjest, një gjest i thjeshtë i dalë më mënyrë krejt instiktive, të pavetëdijshme. Ka raste kur nis edhe nga një shikim i plogësht, ose nga mos vënja vesh partnerit kur flet.Pastaj vjen faza e ftohjes. Mes çiftit vjen një ajsberg, një masiv akulli i padukshëm. Ky masiv nuk është se vjen nga qielli, por e ndërtojnë të dy. Dhe e di, e ndërtojnë duke e ditur shumë mirë se ç’po bëjnë. Ky masiv veç rritet. E ke parasysh, bëhet akumulative, është rregull statistikor, masivi sa vjen e rritet, aq sa nuk e shohin më dot njëri-tjetrin.
Dhe, në fund vjen faza fatale. Nga ky masiv akujsh e dëbore bef orteku, në fakt edhe pritej disi, dhe vë përpara gjithë çfarë gjen. A e di çfarë është ky orteku, kush është ky shkatërrues. Është e thjeshtë, ose një djalë ose një vajzë tjetër, mjafton vetëm njëri. – tha zonja Zinka.
Sigurisht të gjitha këto i tha pasi kishte ndjerë ftohje mes çiftit që kishte admiruar.
– Mendoj që ndjenja më e pa menaxhueshme, nëse kjo është fjala e duhur, është dashuria. – tha zoti. Zinka.
– Dashuria është e butë. – menaxhohet lehtë tha e shoqja.
– Dashuri është shpërthyese. Si bombë me sahat. Mund të marrë më qafë këdo. – e kundërshtoi ai.
Ajo nuk e vazhdoi kundërshtimin dhe as nuk shtoi asgjë. Veç pasi u mendua disa sekonda, ia ktheu të shoqit:
-E pa menaxhueshme është dalldia.
-Ç’ka na qenka kjo? – pyeti me qesëndi zoti Zinka.
-Është kaq e thjeshtë, – nisi të shpjegonte zonja Zinka me një gjest teatral duke lëvizur dorën e djathtë, dalldia mund të nis që nga nepsi për ushqim, nga dëshira për një frutë.
– S’e besoj, -kundërshtoi i shoqi, si dukej pa pasur interes për bisedën.
– Historia, ose më saktë arti, ose më saktë se sa kaq letërsia, na ka dhënë plot shembuj. Kur të kap dalldia është sikur të mbërthen djalli. Kur isha më e re, më pat rënë ne kokë për një grusht qershi. Por dreqin, ishte shtator. Ku t’i gjeja. Ti ishe me shërbim në Jug. Që atëherë më ngelën peng, madje mu bënë ves. Edhe sot e kësaj ditë, çdo shtator më shkon mendja për qershi, por mundohem që ta mposht,- përfundoi ajo.
-E menaxhueshme qenka përderisa…
-Jo, – e ndërpreu ajo, – sot jam në një moshë tjetër, pa atëkohë ishte ndryshe. Krejt ndryshe.
-Ndoshta, – sosi zoti Zinka, dhe ndërkohë i la të kuptonte se kjo qe ndër ato tema dhe biseda që nuk vlenin më dhe nuk të shpinin asgjëkund. Ajo e kuptoi lehtë.
Të dy i admironte si në çastin fillestar kur i kishte parë për së pari herë. Për vajzën kishte një pëlqim të shëndetshëm, ndërkohë që edhe djalin vazhdonte ta admironte me po njëlloj.
Ndërkaq, teksa ky besim ishte konsoliduar tashmë, dhe pëlqimi për të dy sa po shndërrohej le ta themi në njëfarë dashurie, gjërat ndryshuan në mënyrë të beftë.
Një mbrëmje nga ato të shumtat, kur hëna qëndronte në një mënyrë krejt klishe si qyqe në ballkonin e qiellit, vajza me flokë të kuqe kishe shti një djalë tjetër në dhomën e saj të gjumit. Zonja Zinka e pa nga dritarja, sikur ajo t’ia kishte lënë perdet me qëllim hapur. Sikur po i thoshte, ja, prej inatit tënd, anipse nuk je vjehrra ime, unë shkoj në shtrat, jo me mullixhiun por me një fotograf.
Të zonjën e shtëpisë Zinka, e mbërtheu urrejtja. U xhindos aq shumë sa po të kishte ndonjë snajper, ose qoftë ndonjë armë tjetër do t’i kishte lënë të vdekur në tokë dy, si në një film të zhanrit krim.
O ngaqë nuk e përballonte vetë, ose ngaqë donte të gjente një zgjidhje, për këtë dramë, thirri të shoqin:
– Hajde shpejt! Përtej dritares po ndodh tmerri.
Zoti Zinka erdh me një turr për t’u admiruar, por mu te pragu i dhomës sa nuk theu qafën, ngaqë i rrëshqiti këmba e majtë. Shpëtoi pastër.
Me të parë ç’po ndodhte matanë dritares edhe ai u xhindos. Mimika dhe xhindosja e të shoqit sikur i dhanë zemër zonjës Zinka.
Vërtet që situata u bë e padurueshme, sidomos kur e pa të huajin mbi trupin e asaj vajzës që kishte admiruar prej kohësh. Gjaku i hipi në kokë. Gishtat e grushtit iu mblodhën truc dhe ndërkaq dhëmbët po shtrëngonte gjithë e më fort.
“Nuk do ta lejoj këtë”, mendoi me vete. Me ta zënë fill këtë mendim brofi në këmbë.Shkoi te televizori dhe me një bindje të plotë i hoqi prizën.
-Telenovelë leshi, i tha të shoqit.
