Estonia bëri një zgjedhje nga dy alternativa të ofruara, në rrethana të vështira dhe në një mjedis kompleks. Ajo zgjodhi të qëndrojë në rrugën strategjike euroatlantike dhe të vazhdojë të zhvillohet si një demokraci evropiane shembullore, e lirë dhe moderne. Na mbetet të vlerësojmë dhe më pas të vendosim se çfarë është në interesin tonë më të mirë kombëtar.
Toni POPOVSKI
Publiku europian ndoqi me vëmendje të veçantë zgjedhjet parlamentare në Estoni, të cilat përfunduan një javë më parë me fitoren bindëse të Partisë Reformuese të Kaja Kalas. Partia ndodhet në qendër politike dhe është me origjinë liberale.
Zgjedhjet u zhvilluan në një atmosferë të tensionuar për shkak të luftës në Ukrainë dhe specifikave të Estonisë, e cila është një shtet balltik – anëtar i NATO-s, me një kufi tokësor me Letoninë dhe Federatën Ruse, dhe me popullsinë e përgjithshme pak më shumë. 1.3 milionë banorë, i dyti më i madh me 23% është komuniteti etnik rus. Arsyeja e dytë kryesore pse zgjedhjet tërhoqën vëmendjen ishte dueli i drejtpërdrejtë midis eurofilëve të përkthyer nga Callas dhe euroskeptikëve të udhëhequr nga Martin Helme, lider radikal populist i Partisë Popullore Konservatore – ECRE, e cila ka parë një rritje të konsiderueshme të popullaritetit që nga viti 2015. Në një nga sondazhet që çoi në zgjedhje, konservatorët e Helmes kishin një avantazh të lehtë, por zgjedhjet përfunduan me dy herë më shumë vota për reformistët./Analiza e plotë.