Shkruan: NENAD JOVANOVIÇ
E kam dëgjuar Bojan Mariçiqin në “Telma” ditë më parë, ndaj them me vete: formalisht gjyqtar apo “prokuror publik” mund të jetë kushdo që ka dhënë provimin e jurisprudencës. Forma, në një farë mënyre të pazakontë, është po aq e afërt dhe e rëndësishme për avokatin sa është për artistin, sepse fjala “si” përcakton në mënyra të ndryshme fjalën që nënkupton “çfarë”. Pastaj, duke parë biografinë e Bojan Mariçiqit, do të thoshim se plotësimi i kushteve formale është vetëm një pretekst, një konfirmim se dikush mund të jetë zëvendëskryeministër për çështje evropiane. Dhe që dikush të jetë me të vërtetë i tillë, duhet shumë më tepër: përkushtimi ndaj shtetit të së drejtës zotërohet nga çdo person nga vetë fakti që ai ka lindur mes njerëzve.
Dhe unë di një gjë tjetër: ligji dhe rendi juridik nuk janë dhe nuk duhet të jenë mjete për të kufizuar të drejtat e njeriut – përveç atyre “të drejtave” që kërcënojnë njerëzit e tjerë. Pasi njoh Bojan Mariçiqin dhe pasi njoh përfshirjen e tij, e di që ky njeri investon të gjitha përpjekjet e tij për ata njerëz që kanë nevojë për mbrojtje. Nuk janë autorët – siç është në përshkrimin e “punës klasike të avokatit” – por minoritetet dhe, nëse dëshironi, ajo pohon dhe mbron viktimat. Ata që i nënshtrohen represionit, më saktë, atyre që duhet të afirmohen të drejtat e pakicave.
E shoh në intervistën “si” dhe me “çfarë” përpiqet t’i shpjegojë gazetarit (kështu quhen sot drejtuesit e emisioneve politike?), ku ai me gjithë fuqinë e tij, tenton të na bind se vendi është vërtetë “një vend për ne, për të gjithë njerëzit tanë”/ “kjo është një shtëpi për ne, për të gjithë fëmijët tanë”, siç këndonte dikur grupi i pavdekshëm EKV.
Në kohë të liga, në kohë të së keqes institucionale, ky lloj angazhimi u sjell njerëzve shumë më tepër armiq sesa miq. Ose mbase nuk është, ndoshta është thjesht se armiqtë janë agresivë, mendjemprehtë dhe të gjithëpranishëm, ndërsa adhuruesit janë shpesh të qetë, të tërhequr dhe të frikësuar. Prandaj ky trim (dhe shoku dhe shoku im, po, me krenari e them këtë!) ka qenë gjithmonë një zë për ata njerëz që mërmërijnë me vete; Bojani gjithmonë thotë atë që të tjerët po mendojnë – edhe nëse guxojnë – duke u përpjekur të mos e vënë re…/Analiza e plotë.
