Metin Izeti
Përpara se të shpërthejë agimi, nata është më e errët. Ky ligj universal nuk është thjesht një fenomen fizik, por një metaforë e thellë për gjendjen e njerezimit në shekullin e 6-të pas Krishtit. Bota ishte një peizazh i errësuar nga një errësirë e shumanshme: politeizmi dhe idhujtaria e Arabisë, mizoria sociale e Perandorisë Romake, dhe shpërthimi filosofik i Perandorisë Persiane që kishte humbur rrugën drejt një të vërtete të vetme. Njeriu kishte humbur lidhjen me Krijuesin e tij dhe me vetveten. Ishte në këtë vakum ekzistencial, në këtë “Errësirë ” para agimit, që Zoti i Lartësuar dërgoi Dritën përfundimtare të Udhëzimit. Lindja e Muhammedit (a.s.) nuk ishte vetem një ngjarje historike; ishte një moment kozmik, një ndërhyrje hyjnore në rrjedhën e historisë njerëzore, një manifestim i Mëshirës së Perëndise për të gjitha qeniet.
Tradita islame nuk e përshkruan lindjen e Pejgamberit (a.s.) si një ngjarje të zakonshme. Ajo tregon për një seri ngjarjesh të mahnitshme që lajmëruan ardhjen e tij, duke e pozicionuar atë si një pararendës jo vetëm për njerëzimin, por për të gjithë kozmosin. Thuhet se ate natë, pallati i mbretit persian Kisra u struk, zjarret e adhuruara nga zjaradhuruesit në Persi u fiken dhe u shfaqën çudira të tjera.
Këto narracione, të përjetësuara në vepra nuk duhen lexuar thjesht si fenomene fizike, por si simbole të thella filozofike:
· Rrëzimi i pallatit të Kisraut simbolizon rrëzimin e perandorive arrogante dhe të regjimeve të shtypjes që do të përmbysen përpara Dritës së të Vërtetës.
· Shuarja e zjarreve të zjaradhuruesve simbolizon fundin e idhujtarisë dhe të besimeve fallso, duke lënë vend për një teizëm të pastër, të drejtuar drejt një Zoti të Vetëm, pa ndërmjetës.
· E thëna e Pejgamberit (a.s.): “Unë jam lutja e Ibrahimit (a.s.) dhe lajmi i mirë i Isait (a.s.)” (Hadith). Kjo e vendos lindjen e tij si përmbushjen e një premtimi të lashtë hyjnor, si lidhjen perfekte në një zinxhir pejgamberik që fillon nga Ademi (a.s.). Isai (a.s.) lajmëroi: “Dhe kur Isai, i biri i Merjemes, tha: «O bijtë e Israilit, unë jam i dërguari i All-llahut te ju, që e konfirmoj ate që ka qene para meje ne Tevrat dhe per te pergezuar nje te derguar qe do te vije pas meje, emri i te cilit do te jete Ahmed!»” (Kurani, Sure Saff, 61:6).
Kështu, lindja e tij nuk ishte një fillim i papritur, por kulmi i një procesi të gjatë hyjnor, pika ku fjala e Zotit (“Kun!” – “Bëhu!”) përfundimisht dha frutin e saj përfundimtar.
Qëllimi i kësaj lindjeje të shënuar hyjnisht nuk ishte ti shfaqej një populli. Ai ishte universal. Zoti thotë në Kur’an, duke iu drejtuar Pejgamberit (a.s.): “Dhe ne nuk te kemi derguar per tjeter, vecse si meshire per boterat.” (Sure Enbija, 21:107).
Fjala e përdorur këtu për “botërat” eshte “el-‘alemin”, që përfshin jo vetëm njerëzit, por edhe gjallesat tjera dhe të gjithë kozmosin. Mëshira e Pejgamberit (a.s.) ishte shumëdimensionale:
1. Mëshirë Ligjore: Duke sjellë Kuranin, ai solli drejtësi në një shoqëri të shtypur. Ai e shpalli parimin: “O njerëz, Zoti juaj është një, i ati juaj është një. Një arab nuk ka asnjë superioritet ndaj një jo-arabi, dhe as një jo-arab ndaj një arabi; as i bardhi ndaj të ziut, as i ziu ndaj të bardhit, përveç nëpërmjet devotshmërisë (takva).” (Hadith). Kjo deklaratë revolucionare shkatërroi themelet e skllavërisë.
2. Mëshirë Shpirtërore: Duke e pastruar besimin nga idhujtaria, ai i dha njerëzimit akses të drejtpërdrejtë tek Zoti, pa nevojën për priftërinj ose ndërmjetës: “Dhe kur të pyesin robët e mij për mua, (thuaju) Unë jam afër (atyre), u përgjigjem lutjes së atij që lutet, kur më lutet mua.” (Sure Bekare, 2:186).
3. Mëshirë Ekzistenciale: Vetë ekzistenca e tij u bë një bekim. Besimtarët e gjejnë qetësinë dhe kuptimin e jetës në ndjekjen e shembullit të tij.
Drita që lindi në Mekë atë natë nuk mbeti e lokalizuar. Ajo u përhap dhe u shndërrua në dritën e një qytetërimi të ri. Festimi i Mevludit (lindjes së Pejgamberit), edhe pse është një praktikë e mëvonshme kulturore dhe nuk është një rit fetar i fiksuar, u bë një manifestim i thellë i dashurisë dhe mirënjohjes së umetit ndaj Mëshirës së Perëndisë.
Ky festim nuk është thjesht një kujtim i një ngjarjeje të kaluar. Është një proces i përsëritur ri-përtërirjeje dhe rilindjeje. Duke lexuar poezitë e lashta si “Burdah” e Imam El-Busirit, ose duke kënduar “Kasidet e Mevludet” në gjuhët e ndryshme të botës islame, besimtarët:
· Rikthejnë në kujtesë shembullin e tij të shkëlqyer (usve hasene).
· Rikuptojne mesazhin e tij universal të drejtësisë, mëshirës dhe diturisë.
· Rilindin në shpirt duke u përpjekur të përsosin moralin e tyre në përputhje me atë që ai solli.
Ky manifestim kulturor dha fruta në të gjitha fushat e qytetërimit islam:
· Në art: Kaligrafia u zhvillua për të shkruar me bukuri Fjalën e Zotit dhe emrin e Pejgamberit (a.s.).
· Në arkitekturë: Xhamitë e mëdha u ndërtuan si shenja të përkushtimit dhe qendra të diturisë.
· Në letërsi: Një traditë e tete letrare lindi rreth dashurisë për Pejgamberin (a.s.), duke thelluar dimensionin emocional dhe mistik të fesë.
Prandaj, Mevludi i Pejgamberit Muhammed (a.s.) është shumë më tepër se një dítëlindje; është një simbol i përhershëm i shpresës. Ai na kujton se në kulmin e errësirës, Zoti i Lartësuar dërgon gjithmonë një dritë udhërrëfyese. Ai na kujton se qëllimi i vërtetë i ekzistencës sonë është të njohim dhe të adhurojmë Atë të Vetmin, dhe të trajtojmë krijesat e Tij me mëshirë dhe drejtësi.
Çdo herë që një besimtar lexon një ajet nga Kurani që ai solli, çdo herë që ai ndjek sjelljen e tij të ndershme në jete, çdo herë që ai shtrin dorën për të ndihmuar të varfërin, për shkak se Pejgamberi (a.s.) e bëri atë, drita e lindjes së tij përsëritet. Ajo lind përsëri në zemrën e atij besimtari, duke e transformuar atë në një burim mëshire për botën rreth tij. Në këtë kuptim, lindja e Pejgamberit (a.s.) nuk ndodhi vetëm 1445 vjet më parë; ajo është një ngjarje e përhershme, një dritë e përhershme, që vazhdimisht lind përsëri në zemrat e atyre që e duan dhe e ndjekin atë, duke e bërë botën një vend më të ndritur.
