Nenad Jovanoviç
Le të fillojmë nga koordinatat dhe performanca bazë: Maqedonia e Veriut është një vend i vogël, prandaj, potencialet e saj janë të vogla në krahasim me vendet e tjera, le të themi, për shembull, krahasimi me Poloninë, Çekosllovakinë apo Hungarinë. Në të njëjtën kohë, të gjitha vendet e Ballkanit nuk kanë dhe për Zotin nuk mund të kenë ndonjë autonomi “të vet” që do të lejonte një ekstremizëm dhe radikalizëm të tillë siç e manifestoi mbrëmë Mickoski nga Kërçova.
Para se të kaloj tek problemi kryesor, i cili është se kush çfarë thotë – Mickoski dhe VMRO-DPMNE! – Dua t’ju them se me afrimin e muajit shtator, si me ndonjë rregull të pashkruar, vendi bëhet i paqëndrueshëm, rrënohet dhe dalin në sipërfaqe frustrimet karakteristike të ndrydhura nga melankolia e verës.
Kur Mickoski është në Evropë, le të themi, ai u paraqitet evropianëve si tolerant dhe human. Në anën tjetër, kur është në shtëpi, siç ishte mbrëmë në Kërçovë, aty prezantohet si nikoqir, maço dhe njeri me dorë të fortë. Kjo, nëse më falni, më duket pak si njeriu i dalë nga një serial turk, ose po përgatitet për një rol kryesor në atë latino-amerikan, vetëm se bota këtu e quan një zhanër të tillë serialesh “Seriali spanjoll” për shkak të gjuhës spanjolle.
Domethënë, Mickoski nuk do të kishte shtyrë deri këtu nëse nuk do të ishte lyer me të gjitha ngjyrat. Le të dëgjojmë se çfarë ka për të thënë! “Nëse vetëm një deputet më tradhton”, tha Mickoski, “do të tërhiqem nga politika. Në fakt, ai nuk ka pse të heqë dorë nga politika, askush nuk e detyron të bëjë këtë, por nuk mund të mos e vërej se Mickoski – po të ishte, po, po, po, po, fare – me këtë lloj sjellje, ai do të ishte një bukëpjekës fenomenal./Analiza e plotë.
