XHABIR DERALLA
Gumëzhima e mbytur e dritave dhe pajisjeve, era e pluhurit të shtresuar mes kabllove dhe qosheve të errëta të studios, murmuritja e stafit të studios që shkëmbenin udhëzime të nxituara deri në minutën e fundit dhe – “kamera shkon”. Luaj shfaqjen me shabllonet muzikore falas dhe lëre shfaqjen të fillojë! Debati televiziv…
Studiot televizive nuk janë më një vend për debate të arsyeshme, por për kanibalizëm politik dhe mediatik.
Është një seri e pafundme, jashtëzakonisht e lodhshme dhe e padobishme përplasjesh verbale, efekti i të cilave tek audienca është i ngjashëm me atë të arenave romake në të cilat gladiatorët luftojnë njëri-tjetrin deri në rraskapitje dhe vdekje. Më pas publiku, pasi ndjen erën e gjakut, jep gishtin e madh për të kursyer gladiatorin e rënë ose tregon poshtë për t’u ekzekutuar në pluhurin e arenës. Publiku sot është ulur në tribuna në rrjetet sociale, dhe zakonisht gishti i madh i tyre është i mbërthyer – poshtë.
Disa prej televizioneve kanë gjetur një mënyrë të shkëlqyer, pa shumë përpjekje dhe shpenzime, për të ruajtur shikueshmërinë e tyre, duke shkelur të gjitha parimet e dialogut dhe debatit të arsyetuar. Me një ngarkesë jashtëzakonisht negative në lojërat e gladiatorëve të mbrëmjes para kamerave, kryesisht live, shkaktojnë dhe ruajnë polarizimin në shoqëri, pothuajse falas. Emocionet primordiale, paragjykimet, urrejtjet dhe frika janë armët e tyre për të kontrolluar publikun. Në këtë mënyrë, klanet mediatike mbetën me ndikim në publik dhe mbetën në krye të destinacioneve të dëshirueshme për sponsorizime nga biznesi më i madh – politika.
Çfarë po ndodh? Redaktorët dhe prezantuesit televizivë nga njëra anë sjellin (ose u thuhet të sjellin) bisha gjakpirëse me veshë të mbyllur dhe nofulla të hapura që lëshojnë një erë të keqe të padurueshme, me çipa të instaluar me “software” për të sulmuar parimet dhe vlerat demokratike. Në anën tjetër ulen “viktimat” që kanë diçka për të thënë në mbrojtje (ose kritikë) të vlerave, politikave, ngjarjeve apo proceseve të caktuara. Rezultati i betejave të tilla është i njohur – “gjaku” i viktimave derdhet në dyshemenë e “arenës”, me ndihmë të përzemërt, dhe ndonjëherë vetëm me duart e palosur të drejtuesve./Analiza e plotë.
