Prof. Dr. Metin Izeti
Kur zhurmat e bombave mbytin britmat e fëmijëve, kur plumbat shpartallojnë ëndrrat e foshnjëve, çdo heshtje e botës bëhet një tradhti. Vrasja e fëmijëve të pafajshëm në Gaza nuk është thjesht një tragjedi humane—është një dënim kolektiv për një popull të shtypur, një dëshmi e errët e indiferencës ndaj jetës njerëzore. Si mund të shpjegojmë një botë ku fëmijët e Gaza-s zgjohen me tmerrin e predhave në vend të këngëve dhe lodrave?
Sipas raporteve të OKB-së, që nga viti 2008, mijëra fëmijë palestinezë janë vrarë në konfliktet e përsëritura në Gaza dhe vazhdojne te vriten me intensitet te madh. . Çdo numër përfaqëson një jetë të shkurtër të mbushur me frikë, mungesë dhe dhimbje. Mosha mesatare e banorëve të Gaza-s është 18 vjeç—gjenerata e tërë e rritur nën bllokadë dhe bombardime. Fëmijët si Ahmed, 9 vjeç, i cili humbi të dy prindërit në një sulm ajror, ose Aja, 5 vjeç, e cila mbeti pa këmbë nga shrapnelet, nuk janë thjesht statistika. Ata janë dëshmitarë të pafuqisë së një bote që i ka braktisur.
Konventa e Gjenevës qartësisht ndalon sulmet kundër civileve, veçanërisht fëmijëve. Megjithatë, Gaza është bërë një laborator i dhunës ku rregullat ndërkombëtare shkelen me paturpësi. Ndërsa shtetet e fuqishme flasin për “të drejtën e mbrojtjes”, ata injorojnë se çdo sulm “i proporcional” kundër një territori të bllokuar me 2 milion banorë është një krim ndaj njerëzimit. Hipokrizia arrin kulmin kur fuqitë që ndërhynë për të “mbrojtur të drejtat e njeriut” në vende të tjera, heshtin ndaj gjenocidit të tmershem në Palestinë.
Çdo fëmijë që mbijeton në Gaza bart një barrë psikologjike të padukshme. Studimet e UNICEF tregojnë se 90% e fëmijëve në Gaza vuajnë nga sindroma e stresit post-traumatik. Çfarë të ardhme mund të ndërtohet mbi themelet e frikës dhe urrejtjes? Një gjeneratë e tërë është duke u rritur duke besuar se bota i ka lënë pas dore—një gjendje që lë të hapur dyert e dhunës së pafund.
Ndërkombëtarja ka dështuar të ndërhyjë me efektivitet. Këshilli i Sigurimit të OKB-së pengohet nga vetot për të ndaluar një armëpushim. Ndërsa shtetet arabe nënshkruajnë marrëveshje normalizimi, Palestina harrohet. Por historia nuk do të gjykojë ashpër vetëm ata që kryejnë krime, por edhe ata që heshtin.
Fëmijët e Gaza-s nuk kanë nevojë për keqardhje—kanë nevojë për veprim. Një armëpushim i menjëhershëm, heqja e bllokadës, dhe ndjekja penale e krimeve të luftës janë hapat e parë. Por më e rëndësishmja është një ndryshim në mendje: të mos lejojmë që indiferenca të normalizojë mizorinë. Siç thotë një këngë e vjetër palestinaze: “Nëse heshti për të drejtën time, kush do të mbetet për të kënduar për mua?”
Fëmijët e Gaza-s kërkojnë më shumë se lot—kërkojnë drejtësi. Dhe drejtësia nuk ka komb dhe as fe, por eshte kapitali kryesor i njeriut.
