Nuk kishte asnjë familjar rreth Dmytro Kotenkos kur e futën në tokë.
Prindërit e tij nuk i dëgjuan të shtënat që u dëgjuan mbi varrin e tij. Ata nuk e dëgjuan zhurmën e shiritit të lidhur në kryqin prej druri sipër tij, ndërsa ai fluturonte nga era, shkruan BBC.
Disa nga ushtarët e rënë të Ukrainës nuk mund të çohen në shtëpi sepse Rusia po bombardon qytetet dhe qytezat e tyre dhe familjet e tyre nuk mund të vijnë te varri sepse janë bllokuar nën granatimet.
Në ditën kur u varros Kotenko, kishte një fytyrë të njohur në varreza – shoku i tij i shkollës Vadym Yarovenko, i cili ishte vendosur në Lviv.
“Unë pashë mikun tim duke u varrosur larg shtëpisë së tij“, tha Yarovenko.
Jarovenkos iu desh gjithë nata për të marrë guximin. Një natë e gjatë dhe e shqetësuar në krevatin e tij ushtarak në Lviv, i vetëm me dijeninë se Kotenko ishte zhdukur.
Ata ishin 15 vjeç kur u takuan, me flokë të freskët dhe uniforma të reja për ditën e parë të shkollës ushtarake. Kur zbuluan se ishin nga fshatrat ngjitur, ishte fillimi i një miqësie që mund të kishte zgjatur për një jetë.
Babai i Kotenkos ishte një shofer kamioni. Nëna e tij punonte në një fermë lokale.
“Të bashkoheshe me ushtrinë do të thoshte të dilje në botë“, tha Yarovenko.
“Unë mendoj se kjo ishte një pjesë e arsyes pse Dmytro u regjistrua“, vazhdoi ai.
Familja Kotenkos ishte një familje e varfër, dy prindër dhe tre djem, me një shtëpi modeste në një fshat të vogël në kufirin rus në Ukrainën lindore – pikërisht njerëzit që presidenti rus Vladimir Putin pretendon se po i shpëton nga zgjedha e shtypjes ukrainase.
