Nenad Jovanoviq
Me kalimin e viteve (dhe më duket se kanë kaluar rreth 15), kam mësuar disa gjëra në politikë që mendoj se ia vlen të përmenden: ka njerëz që nuk duhet t’u besohet edhe kur thonë të vërtetën. Ata flasin të vërtetën, të paktën kështu na duket ne në “pamjen e parë”, dhe pasi fiken kamerat, disi të krijohet përshtypja se ata vërtet kujdesen.
Ose ndoshta e dinë që është e vërtetë, por disi nuk u intereson. Nga ana tjetër, e kuptoni, nëse fryjnë erëra të tjera, ato në anën tjetër, do të vazhdojnë të thonë gënjeshtrën në të njëjtën mënyrë, ose edhe më fort, pasi herën e mëparshme rastësisht dhe pa kujdes të veçantë u ngatërruan në të vërtetën.
Me të vërtetën, ose më mirë me vlerat, gjërat janë ndryshe: ata “dashamirës të së vërtetës” që kanë vazhdimësi serioze në shqiptimin e tyre janë të besueshëm. Me vlera, domethënë, pa dallimin e duartrokitjeve dhe brohoritjeve, ato janë të rëndësishme për ju dhe ju i shfrytëzoni; ju i përdorni ato, ju besoni në to dhe në finale – i jetoni vlerat.
Për shembull, në publik mund të mburresh se je i emancipuar, tolerant, kozmopolit, jonacionalist dhe në shtëpi mund të jesh i çmendur: ngacmues, pasha, sulltan. Oh, prisni, ka diçka tjetër shumë, shumë të rëndësishme: Maqedonia është plot me njerëz që flasin të vërteta që janë aktuale, të dëshiruara dhe që paguajnë status në kontekstin e dhënë. Njerëz të tillë më sëmurin, nuk dua të kem asgjë me njerëz të tillë. Të tillë, dikush do të thoshte, “nuk do të doja t’i takoja rrugës”./Analiza e plotë.
