Shkruan: NENAD JOVANOVIÇ
Nuk kam qenë kurrë i kujdesshëm me kë do të shoqërohem, kë do të dua, ku do të jetoj apo mbështes politikisht; Unë kam pasur gjithmonë një marrëdhënie me të tjerët ashtu siç më ka thënë intuita ime në momentin e caktuar, edhe nëse doni ashtu siç më ka thënë emocioni im. Nuk kam qenë asnjëherë pragmatike, as në nevojë ekstreme, kur jam detyruar, dhe këto cilësi të miat nuk janë as për t’u lavdëruar dhe as për t’u kritikuar. Këto janë disa parime të përgjithshme mbi të cilat është formatuar personaliteti im.
Në thelb, brezi im, dhe unë personalisht, u rritëm në një “traditë të majtë”, ose më saktë, nuk kishim as një zgjedhje të madhe se në cilën traditë do të rriteshim. Thjesht të gjithë jemi rritur në një traditë të majtë. Me fjalë të tjera, ne jemi rritur në një kulturë tolerance, mirëkuptimi; ne u rritëm në një kulturë që na mësoi se të gjitha dallimet janë normale, se nuk ka rëndësi se kush është emri, kush është i zi, blu, i verdhë, si flasin apo mendimet politike. Dhe ne e trajtuam çdo dhunë si një përjashtim ekstrem.
Sot dhe këtu jetojmë në kohën e shpërnguljeve, shpërnguljeve, largimeve… Në këtë vend, formalisht dhe ligjërisht, kam pasur katër adresa të vendbanimit të përhershëm: Manastir (kur linda), Kërçovë, qytet ku kam kaluar. vitet e mia të adoleshencës, Shkupi (vite që për mua ishin të rëndësishme dhe afirmuese) dhe sot Kavadari (qyteti ku rritet fëmija im, jeton e dashura ime dhe shtrati që mban mend trupi im). Nga ana tjetër, dokumentet e mia tregojnë si vendlindje qytetin e Manastirit dhe nuk më kujtohet hera e fundit kur kam qenë në atë qytet. Pra, qysh atëherë ka ekzistuar “migrimi para lindjes”, ose më mirë, që atëherë, “çrrënjosja” më ka ndjekur gjithmonë si një endacak ish-jugosllav, një i pastrehë, i poshtër./Lajmi i plotë.
