Bota ime politike u ndikua së pari nga frika që ndjeva gjatë rritjes dhe mbijetesës në mjedise ku u gjenda vetëm, pa askënd, me “talentin” tim sportiv. Pastaj, përveç kësaj, e dija se në vendin tim kishte varfëri, skamje dhe shumë nacionalizëm. Rrjedhimisht, një mungesë lirie në çdo kuptim. Ky i fundit është motivi pse hyra në politikë: më shqetësonte ngushtësia, hapësirat e lirisë ishin të vogla, klaustofobike, doja akoma më shumë liri, ekstravagancë, individualitet në çdo kuptim (të pa)mundshëm…
E dija që kishte nga ata që u grabitën, u përdhunuan dhe u persekutuan, të gjithë ata njerëz që u shkatërruan jetët për shkak të luftërave nacionaliste, shtëpitë e të cilëve u shkatërruan, u shpërngulën fizikisht, u poshtëruan… Ndërsa unë u mora me sport profesionalisht në fillim të viteve nëntëdhjetë, nuk e dija këtë, por mësova nga.
Çrregullimi nacionalist po thyente kockat e fateve individuale të njerëzve dhe nuk kishte kush dhe askund që t’i mbronte. Kur ndonjë regjim i çuditshëm, qoftë vendor apo kombëtar, të kërcënon në jetën e përditshme, në çfarëdo mënyre – me thirrje për ushtrinë, varfëri që shkatërron ekonominë, një “kulturë kombëtare” që nuk është gjë tjetër veçse poshtërim intelektual dhe moral, apo kur dëgjon zilen te dera, ke mundësinë të dëgjosh ekzistencën tënde në pamjen e saj të brishtë (të brishtë!).
