Demokracia, megjithatë, pavarësisht inxhinierisë së kundërt këmbëngulëse, njihet si diçka avangarde, humane, në drejtim të së ardhmes, ndërsa nacionalizmat, autokracia, diktatura, kanë atmosferën e disa shekujve të kaluar.
Emilia CELAKOSKA
Mendja konservatore, në kërkim të vazhdueshëm për “pastërtinë”, është një motor ndarjeje dhe, ne e dimë, ndarja mund të bëhet në mënyra të panumërta. Shumë nga mënyrat janë humbur si narrativa propagandistike. Ne tashmë mund të njohim shumë nga parimet e Goebbels-it, dhe kjo njohje është hapi i parë për të mos rënë pas rrëfimit të veçantë. Megjithatë, diçka e re vihet re gjithnjë e më shumë: Inxhinierimi i mospërputhjeve joformale në dyfishim, në përsëritje, shumë shpesh duke përdorur terma mjaft të denjë.
E zhytur në gjumë nga lehtësia e kategorive të pastra, është pikërisht mendja konservatore ajo që ende bën gabimet e modës së vjetër mbi të cilat bazohet propaganda që prej luftërave, ndërsa inxhinieria e re e propagandës marshon pa mëshirë përpara. Mosgatishmëria për të përzier kuptime, ngurrimi për t’u nënkategorizuar, dështimi për të bërë përpjekje për të sintetizuar dhe integruar, e lë mendjen konservatore në fragmentim të furishëm në një dështim gjithnjë në rritje për të formuar një tablo të asaj që po ndodh me të. Një qytetar i edukuar në mënyrë demokratike është më imun ndaj të njëjtës gjë, sepse ai lejon që disa gjëra të ndryshme të jenë të vlefshme në të njëjtën kohë. Sinteza, integrimi është i dëshirueshëm, çon në mediokritet, në vend të kubeve të shpërndara me ngjyra “të pastra”.
Të gjitha ndarjet dhe vendosjet në kategoritë “të pastra” përdorin të njëjtën metodë: Që diçka të jetë “e pastër”, atëherë diçka tjetër duhet të përjashtohet. Padurimi ndaj përpjekjes së përfshirjes diku zgjon instinktet e shpellës kundër gjithë përfshirjes dhe diku përhapet në të gjitha asociacionet e përfshirjes, si për shembull drejt vetë parimeve të demokracisë./Analiza e plotë.
