Të gjitha shtetet, përveç ndoshta më të zhvilluarve dhe më të institucionalizuarve, kanë disa elementë brishtësie, por situatat më të brishta karakterizohen nga kapaciteti i dobët për të kryer funksionet bazë, besimi i ulët në institucionet dhe vullneti i kufizuar politik i qytetarëve për të marrë pjesë në sistem. Pra, si të zhvillohen kapacitetet në kushte të tilla dhe a duhet ndryshuar fare qasja ndaj zhvillimit dhe ndërtimit të kapaciteteve?
Luan IMERI
Iniciativat për ngritjen e kapaciteteve janë dëshmuar të jenë kyçe në forcimin e rolit të organizatave të shoqërisë civile në mbarë botën. Ka shembuj të panumërt të historive të tilla suksesi. Mbështetja për këto organizata mund të vijë në forma të ndryshme dhe kombinimi i duhur i mbështetjes mund të ndihmojë në forcimin e sistemeve të brendshme, promovimin e stabilitetit financiar dhe ofrimin e ndihmës kritike për organizatën, duke e bërë të mundur që ajo të bëhet më e fortë.
Forcimi i organizatave të shoqërisë civile nuk është një “mirë të kesh”, por është një pjesë thelbësore e punës së shumë organizatave ndërkombëtare që duan të sigurojnë që organizatat jofitimprurëse të kenë burimet që u nevojiten për t’iu përgjigjur çështjeve më urgjente sociale jo vetem.
Termi është aq i popullarizuar saqë vetë termi ndërtim kapacitetesh shpesh kritikohet se është (keq)përdorur dhe se mund të nënkuptojë pothuajse çdo gjë dhe të zbatohet për këdo. Një konfuzion i tillë ndodh kryesisht kur ndërtimi i kapaciteteve ngatërrohet me kapacitetin. Kapaciteti përshkruan aftësitë dhe aftësinë për të marrë dhe ekzekutuar vendime në një mënyrë që do të arrijë rezultate efektive dhe efikase. Ndërtimi i kapaciteteve është procesi i zhvillimit të këtyre aftësive dhe aftësive./Analiza e plotë.
