Prekja fizike është një nga gjuhët më të fuqishme të komunikimit njerëzor, e cila ndikon thellësisht në emocionet dhe shëndetin tonë.
A e keni menduar ndonjëherë se si një përqafim apo një shtrëngim duarsh mund të ndryshojë ndjenjat tona dhe të ndikojë në nivelin e hormoneve të stresit?
Kjo është një temë që meriton vëmendje të veçantë, sidomos në një botë ku izolimi është bërë gjithnjë e më i zakonshëm.
Prekja është gjuha jonë e parë, para se të mësojmë të flasim. Një përqafim, një prekje në shpatull apo një shtrëngim duarsh janë mesazhe që truri i përkthen më shpejt se çdo fjalë. Psikologjia moderne e konsideron prekjen si një nga format më të thella të komunikimit, sepse ajo lidhet drejtpërdrejt me trurin emocional dhe ndjenjat tona.
Kur prekim apo na prekin me ngrohtësi, trupi lëshon oksitocinë, hormonin e lidhjes dhe qetësisë. Kjo ndihmon në uljen e nivelit të kortizolit, hormonit të stresit, duke përmirësuar kështu rrahjen e zemrës dhe sistemin imunitar. Kjo është arsyeja pse një përqafim i sinqertë ka një efekt fiziologjik real, duke qetësuar sistemin nervor dhe ulur tensionin në muskuj.
Një përqafim që zgjat të paktën 20 sekonda ndryshon biokiminë e trupit. Rrit dopaminën, ul presionin e gjakut dhe krijon ndjesinë e sigurisë. Nuk është rastësi që njerëzit përqafohen kur gëzohen apo trishtohen; ky është instinkti i trurit për të rikthyer balancën emocionale. Prekja e ndjen afërsinë dhe përkthehet në shërim.
Jo çdo prekje është përqafim. Një përplasë duarsh apo një shtrëngim i ngrohtë janë mikromesazhe sociale që nxisin bashkëpunimin dhe empatinë. Psikologët e quajnë këtë “komunikim taktil”, një formë që forcon lidhjet dhe besimin më shumë sesa komunikimi verbal. Këto gjeste të vogla krijojnë ndjesinë e përkatësisë dhe respektit reciprok në marrëdhëniet tona.
Në shoqëritë moderne, shumë njerëz kanë përjetuar “urinë e prekjes” – mungesën e kontaktit fizik që ndikon në humor dhe vetëvlerësim. Trupi njerëzor është ndërtuar për kontakt; pa të, truri percepton vetminë si kërcënim, duke rritur ndjenjën e pasigurisë dhe ankthin. Kjo është një sfidë që kërkon vëmendje.
Prekja është akt dashurie dhe pranimi. Një prekje e butë mund të shërojë më shumë se një fjalë e bukur, sepse arrin direkt te ndjesia. Të dish të prekësh me respekt dhe ngrohtësi është një formë e lartë e inteligjencës emocionale, një mënyrë e veçantë për t’u lidhur me dikë dhe për të shprehur ndjenjat.
Prekja është kujtesë biologjike e dashurisë, një gjuhë që s’ka nevojë për përkthim. Ajo qetëson trurin, rrit sigurinë dhe rikthen ekuilibrin emocional. Në një botë gjithnjë e më digjitale, ndoshta prekja mbetet forma më e sinqertë e komunikimit, një kujtesë se para se të flisnim me fjalë, ne e njihnim njëri-tjetrin me duar.
