Në një botë ku rregullat e çuditshme shpesh bëhen lajme, disa vende kanë shkuar aq larg saqë kanë ndaluar vdekjen brenda territorit të tyre.
A është kjo një masë e çmendur apo një zgjidhje praktike për sfidat e jetës moderne? Këto fshatra dhe qytete, të vendosura në vende të ndryshme të botës, ofrojnë një pasqyrë të habitshme mbi mënyrën se si njerëzit përballen me vdekjen dhe shëndetin.
Një nga vendet më të njohura për këtë rregull është Longyearbyen, një qytet në Svalbard, Norvegji.
Prej më shumë se 70 vjetësh, vdekja është e ndaluar këtu për shkak të kushteve ekstreme klimatike që pengojnë dekompozimin e trupave.
Ligji i vitit 1950 mbylli varrezat lokale, duke detyruar ata që janë në rrezik të largohen përpara se të vdesin, duke krijuar një shkallë vdekshmërie pothuajse zero.
Një tjetër rast interesant është fshati Sellia në Kalabri, Itali.
Në vitin 2015, ky fshat miratoi një rregullore që ndalon banorët të sëmuren dhe të vdesin.
Me një popullsi që ka rënë nga 1.300 në më pak se 550 banorë, autoritetet vendosën të nxisin kontrollet mjekësore të detyrueshme për të parandaluar shpopullimin.
Kjo masë ka sjellë një rritje të vizitave mjekësore dhe një përpjekje për të ruajtur popullsinë.
Në Japoni, ishulli i Itsukushimës është një tjetër vend ku vdekja është e ndaluar. Që nga viti 1878, autoritetet kanë ndaluar ndërtimin e varrezave dhe spitaleve për të ruajtur pastërtinë shpirtërore të vendit.
Gratë shtatzëna dhe të sëmurët dërgohen në vende të tjera për trajtim, duke e bërë këtë ishull një vend të shenjtë, por me një realitet të çuditshëm për banorët e tij.
Edhe në Spanjë, qyteti i Lanjarónit shpalli një rregullore në vitin 1999 që ndalonte banorët të vdisnin për shkak të mungesës së hapësirës në varreza.
Ky vendim, i cili u bë lajm në New York Times, ishte më shumë simbolik, pasi një 91-vjeçar që vdiq u varros pa gjobë për shkak të lidhjeve me kryebashkiakun.
Kjo situatë tregon se ndonjëherë rregullat janë më shumë për të bërë lajm sesa për të pasur efekt real.
Një tjetër qytet spanjoll, Darro, gjithashtu miratoi një urdhër të ngjashëm në vitin 2002, duke kërkuar që njerëzit të mos vdesin brenda zonës urbane.
Kjo masë, si shumë të tjera, reflekton një përpjekje për të menaxhuar situatat e vështira që sjellin ndryshimet demografike dhe mungesat e hapësirës.
Çfarë na mësojnë këto rregulla të çuditshme? Ato tregojnë se, pavarësisht kulturave dhe traditave të ndryshme, autoritetet lokale shpesh krijojnë rregulla që sfidojnë logjikën.
Këto masa, ndonëse të çuditshme, janë shpesh një përpjekje për të përballuar sfidat e jetës moderne dhe për të ruajtur komunitetet.
Në përfundim, këto shembuj na kujtojnë se kreativiteti i autoriteteve lokale mund të sjellë rregulla që janë më shumë se thjesht ligje; ato janë një reflektim i nevojave dhe sfidave të shoqërive që përfaqësojnë.
Si do të reagonim ne nëse do të ishim të detyruar të largohemi nga vendi ynë për të shmangur vdekjen? Kjo është një pyetje që na bën të mendojmë për jetën dhe vdekjen në një mënyrë krejtësisht të re.
