Në vitet e zymta të fundviteve 1997-1998, kur errësira e luftës dhe sfidat për mbijetesë rëndonin mbi popullin shqiptar, ndodhi një ngjarje e veçantë, një rrëfim i paharrueshëm që sot mbart peshën e kujtesës historike dhe krenarisë kombëtare.
Një i ri nga Prishtina, me inicialet B.E., i cili më vonë emigroi në Amerikë, kujton një takim të papritur e të paharruar që i ndryshoi jetën dhe e lidhi përjetësisht me historinë e lavdishme të Kosovës. Gjatë një vizite në fshatin Llapashtic, ai kishte pasur nderin të vizitonte shtëpinë e të ndjerit Fadil Hodolli – një figurë e jashtëzakonshme e asaj kohe, një ikonë e fshatit dhe më gjerë, i njohur për kontributin e tij të pashoq në të mirë të atdheut.
Në atë vizitë, Fadili, me mikpritjen dhe bujarinë që e karakterizonte, e ftoi të riun të hynte brenda dhe e njohu për herë të parë me disa ushtarë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës. Për të riun, ky ishte një moment magjepsës, sepse asnjëherë më parë nuk kishte parë apo takuar ushtarë të UÇK-së. Kur hyri në katin e dytë të shtëpisë, ai pa tre ushtarë – ndër ta, dëshmorin e kombit Isa Kastrati, një figurë që do të linte gjurmë të thella në kujtesën e tij.
Isa Kastrati, me një përkujdesje dhe butësi të rrallë, e uli të riun në prehërin e tij dhe e përfshiu në një moment kuptimplotë, ku ushtarët ndërroheshin bateritë e radiolidhjeve. Ajo skenë, ku burrat e lirisë diskutonin mbi hapjen e Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së në Llapashtic, ishte për të riun një përjetim i papërshkrueshëm, një ndjenjë krenarie që do ta mbante me vete gjithë jetën.
Pas shumë vitesh, B.E. mësoi se Isa Kastrati, ushtari që atëherë e kishte trajtuar me aq dashuri e përkujdesje, ishte babai i Qëndron Kastratit, ish-kryetarit të Kamenicës. Ky fakt vetëm sa thelloi ndjenjën e respektit dhe krenarisë për ata që dhanë gjithçka për lirinë dhe dinjitetin e kombit.
Kontributi i Fadil Hodollit për çështjen kombëtare nuk ishte as i rastësishëm dhe as i kufizuar në kohë. Ai ishte një shtyllë e pathyeshme e mbështetjes për UÇK-në dhe një burim frymëzimi për të gjithë ata që patën nderin ta njohin. Kujtimi i tij mbetet i gjallë jo vetëm në zemrat e familjes dhe bashkëfshatarëve, por në kujtesën kolektive të popullit shqiptar. Fadili ishte dhe do të mbetet një ikonë e Llapashticës dhe më gjerë – një simbol i sakrificës dhe përkushtimit ndaj lirisë.
Ky rrëfim i ndjerë na rikujton jo vetëm sfidat dhe sakrificat e asaj kohe, por edhe njerëzit e jashtëzakonshëm që ndërtuan me gjakun dhe djersën e tyre themelet e lirisë që sot gëzojmë. Kjo histori është një testament i pavdekshëm i guximit, dashurisë për atdheun dhe humanizmit që na frymëzon të gjithëve.
